Blog
Blog over afscheidsverhalen, rouwverwerking, begraven, cremeren en inspirerende uitvaarten.
Afscheid nemen van een vriend
Je wist dat het moment ooit zou komen, maar toch, als het dan zover is, trilt de aarde op zijn grondvesten en stoppen de vogels even met fluiten. Diep van binnen hoopte je dat er een wonder zou gebeuren.
Hoe persoonlijk wilt u het hebben?
Afgelopen maand mocht ik het afscheid organiseren van Bob. Bob hield van gezelligheid, van een drankje en een hapje. Het was dan ook absoluut de wens van zijn vrouw en dochters dat zijn afscheid voor een selecte groep mensen in een bij hem passende sfeer zou plaatsvinden. Eerst een rouwbezoek voor zo’n 30 personen en daarna een informele afscheidsbijeenkomst voor 18 personen. Waarbij in ruime mate voor een drankje en een hapje diende te worden gezorgd.
Een warme deken aan herinneringen
De eerste man in je leven is de grote, sterke, liefhebbende vader. Is je vader ongeneeslijk ziek of komt hij onverwachts te overlijden, dan wordt alles anders. In het boek 'Hemelse vaders en hun dochters' schrijven dochters over hun overleden vaders. Schrijven kan een hulpmiddel zijn bij rouwverwerking. Dat ondervond een van deze trotse dochters, Kitty van Blankers-Waser. In haar verhaal koestert zij vooral liefdevolle herinneringen aan haar vader.
De trompettist
‘Is niet elke uitvaart hetzelfde?’, vragen mensen regelmatig aan uitvaartverzorgster Marlon Noordhuis. Natuurlijk zijn er globale overeenkomsten, maar elke uitvaart heeft zijn eigen bijzonderheden. Zo ook die van Gerard. Gerard was een einzelgänger. Hij was nooit getrouwd geweest, had geen kinderen en leefde erg op zichzelf. Zijn grote liefdes waren zijn hondje Puck en zijn trompet. Toen Puck doodging, kwam Gerard alleen nog buiten om boodschappen te doen. Zijn buren sprak hij nauwelijks. En Gerard vond het wel goed zo.
Vergeten waxinelichtjes...
Een goede voorbereiding is het halve werk. Dit vertel ik de familie dan ook altijd bij het organiseren van het afscheid van hun geliefde. Dus maak ik van tevoren altijd netjes een draaiboek van de afscheidsbijeenkomst, dat ik tot in de details met de familie doorneem. Dit draaiboek vormt samen met mijn checklist de basis voor een goed verzorgde afscheidsbijeenkomst. Maar toch. Enkele weken terug overkwam me een aantal zaken waar geen enkel draaiboek of checklist tegenop kan.
Begraafplaatsen, buxus en... buxusmot
Een treurige aanblik… Op veel begraafplaatsen hangen de takken van de buxushagen er bruin, dor en doods bij. Alsof ze lange tijd geen water hebben gehad. De buxusplanten worden geteisterd door de buxusmot – of beter gezegd de buxusrups. Dit onschuldig ogende diertje vreet de hagen kaal en vormt een ware plaag voor veel tuineigenaren en begraafplaatsen. Ook Yarden zal de komende tijd op diverse locaties aangetaste struiken moeten vervangen.
Ont-Moeten!
Als ik u zou bevelen: ‘u MOET deze column uitlezen!’… Wat gebeurt er dan met u? Krijgt u misschien het gevoel opgejaagd te worden, voelt u opgelegde druk of beperking in zelfstandigheid en vrijheid? Door intonatie kan de reactie verschillen. Toch voelt het voor veel mensen niet plezierig als hen gezegd wordt dat iets gedaan moet worden. In onze cultuur moeten we liever niks. We zijn sterk in het ont-moeten (het niet-moeten)! U MOET deze column dus niet lezen, maar u MAG zich uitgenodigd voelen om verder te gaan.
'Oh, wat is ze mooi'
Als uitvaartverzorger ervaar ik regelmatig dat nabestaanden worstelen met de vraag of en hoe ze na het overlijden van hun geliefde nog fysiek afscheid zullen nemen. Veel mensen vinden een opbaring spannend, eng of zijn bang dat de confrontatie met hun overleden geliefde hen alleen maar nog verdrietiger maakt.
