Blog
Blog over afscheidsverhalen, rouwverwerking, begraven, cremeren en inspirerende uitvaarten.
Begraven in de natuur
Ik ben sinds lange tijd weer eens bij de natuurbegraafplaats Hillig Meer. Ik kom er graag. Het is er prachtig. Erg sereen, rustgevend, troostrijk en puur. Op een of andere manier valt veel van het formele, wat vaak rondom een uitvaart hangt, weg als ik daar ben.
Ze wilde zo graag weer met hem samen zijn
Piet en Leny waren altijd gek op de natuur, én op elkaar. Samen brachten ze dan ook heel wat vrije tijd door in de bossen op de Veluwe. Tijdens één van hun wandeltochten waren ze al mijmerend tot de conclusie gekomen dat een gezamenlijke rustplaats midden in de natuur een passende en door hen beiden gewenste plek was na hun overlijden. Om niets aan het toeval over te laten en hun kinderen hiermee niet te belasten, reserveerden zij enige jaren geleden een prachtige plek midden op een heideveld van Natuurbegraafplaats Heidepol in Arnhem.
Hij is dood, maar ik niet!
“Ook al was het overlijden verwacht, toch was ik niet voorbereid. Het is zo ingrijpend, zo intens en met zoveel gevolgen”. Dat zei een weduwe tijdens het nagesprek. Als uitvaartverzorger heb ik ook na de uitvaart veel contact met de opdrachtgever. Voordat Corona toesloeg kwam ik persoonlijk langs voor een nagesprek. Een jaar na de uitvaart zoek altijd weer even contact. Soms is er nog een herdenkingsbijeenkomst.
Omdat ze het wilde...
Niet meer opgesloten in haar eigen verdriet, maar eindelijk vrij…. Deze woorden stonden op haar rouwkaart. Het zijn woorden waar begrip uit spreekt. Soms gun je iemand een einde van een lang en zwaar gevecht.
Vanuit het hart
Binnen enkele dagen kun je soms al een beeld van een persoon krijgen en bijna iemand leren kennen. Die indruk kreeg ik onlangs door de gesprekken met een familie na overlijden van een vrouw. En door het bezig gaan met teksten schrijven en samen vorm geven van de uitvaart. De voorbereiding daarvan verdient veel aandacht, zodat de uitvoering gaat zoals verwacht. En zo een sterke herinnering te vormen die mensen verder helpt. Vanuit het hart!
In het verzorgingshuis
Net voor de coronatijd kom ik het verzorgingshuis binnen. Zoals vaak is ook dit gebouw een beetje gedateerd. Maar ik weet dat ze binnenkort gaan verbouwen. Van twee kamers wordt een soort appartement gemaakt. Groot genoeg om een echtpaar in te laten wonen. Dat is erg fijn. Want zo vaak hoor ik die verdrietige verhalen, waarbij echtparen niet meer samen kunnen blijven. 65 jaar samen geweest om aan het einde van hun leven toch nog apart, alleen en soms eenzaam, de laatste maanden of soms jaren door te moeten brengen.
Opbaren onder de Nachtwacht
In januari van dit jaar kwam een bekend kunstschilder uit Leiden te overlijden in een verpleeghuis in Amstelveen. Op zaterdagochtend kwam de overlijdensmelding via zijn zoon bij mij binnen. In het telefoongesprek stelde ik zoals gebruikelijk de vraag of zijn vader naar een uitvaartcentrum moest worden overgebracht of dat hij wilde dat hij thuis zou worden opgebaard. "Thuis natuurlijk", zei Marc. "Want we willen dat de kinderen en vrienden van mijn vader daar zijn uitvaartkist kunnen beschilderen. Kun je voor een blanke houten uitvaartkist zorgen?".
Afscheid nemen kan alleen nu, herdenken kan ook later
Het is 19 maart 2020, 23.30 uur. Mijn telefoon gaat. “Ze is overleden, Katja.” Ik zeg dat ik eraan kom en kleed me gauw aan. Mijn haren snel opsteken, lippenstiftje op en in de donkere nacht rijd ik naar Groningen. De overledene is de moeder van het kleine meisje wat vroeger als leerling in mijn klas zat. Zij had me gevraagd of ik haar lief en haar, inmiddels volwassen, kinderen zou willen begeleiden als ze zou komen te overlijden. Zij is zo ziek geweest en nu mocht ze gaan.