Blog
Blog over afscheidsverhalen, rouwverwerking, begraven, cremeren en inspirerende uitvaarten.
Mam, wat ben je mooi!
Ik ervaar regelmatig dat na een overlijden de familie aangeeft dat de overledene naar een uitvaartcentrum mag worden overgebracht en dat zij geen prijs stellen op één of meerdere rouwbezoekjes om nog fysiek afscheid van de overledene te nemen.
Een uitspraak die ik hierbij vaak hoor is dan: “We hebben een paar dagen zitten waken aan het bed van moeder en hebben al afscheid van haar genomen. Het is goed zo.”
Van klokgelui tot handgeklap en zo nog meer
De rouwauto hoor ik rijden terwijl ik voorloop. Er ligt een veel te jonge en mooie vrouw in. Haar partner is chauffeur. Een sprankelend leven ging heen door een ingrijpende ziekte. Haar kinderen lopen erachter, samen met hun vader. Het vraagt niet veel inlevingsvermogen om enigszins een indruk te krijgen wat er in hun allen omgaat. Mevrouw was graag bij de Oosterschelde en - met medewerking van de gemeente - kon haar wens die ze had uitgesproken, op meer dan respectvolle wijze uit worden gevoerd: met de stoet daar langsgaan!
Spanningzoeker
“Heeft u nog meer spanningzoekers nodig? Ze kunnen er over twee dagen weer zijn. En mag ik u vragen waarvoor u dít aantal nodig heeft?”. Waarna tenslotte: “Fijn dat u in ieder geval nog één laat hangen…!”
‘Salut Dorli’
Ik word gebeld voor een voorbespreking, of ik naar Zandvoort wil komen. De bestemming blijkt een flat vlak naast het casino met een prachtig uitzicht op de zee. Ik word er opgewacht door Dorli.
Dorps(t)huis
Een antiek klokje dat bij de uitvaartkist staat, wordt door de zoon vastgehouden. Zijn dochter zegt: “Nou opa, de tijd stond even stil. Nu gaan we verder en zetten haar weer aan. Bedankt voor wie je werd voor ons”. Zij geeft een zetje aan de slinger en je hoort het tik-tik-tik weer opstarten. Het antieke slingeruurwerk gaat weer doen wat het al 145 jaar deed: de tijd aangeven! Door deze handeling ging muziek klinken, ter uitgeleide van hun overleden vader en opa. Genodigden vormden een lang erelint van liefde vanuit de prachtige ruimte door de foyer naar buiten. De rouwauto stond klaar om meneer te begeleiden naar zijn laatste rustplek.
Een kippenvel momentje
Het coronavirus is al anderhalf jaar onder ons en de gevolgen voor de invulling van een uitvaart zijn groot. Zo werden en worden nabestaanden geconfronteerd met maximaal toegestane bezoekersaantallen bij de afscheidsbijeenkomst en moet er worden nagedacht wie wel en wie niet uit te nodigen. Enorme dillema’s, want trek maar eens een scheidslijn als je zelf over een grote familie beschikt en ook nog eens keuzes moet maken uit de kring van buren, vrienden, voetbalmaten, koorleden, etc. om je heen.
Je hoeft niks te zeggen
Voorafgaand, tijdens en na de uitvaart is er veel te bespreken. Het aantal aanwezigen wisselt per situatie: van één persoon erbij tot zesentwintig personen; dat was intens. Soms met de partner en kinderen, soms de kinderen met kleinkinderen, een mantelzorger, executeur-testamentair, een notaris, enzovoort. Diverse onderwerpen passeren de revue rondom een uitvaart. Ik zat aan een tafel bij een familie, de setting precies zoals ons bekend was vanaf het regelgesprek.
Ritueel
Voor veel mensen begint de dag met koffiezetten, met versgemalen bonen een zalig bakkie koffie. Een dagelijks ritueel wat voor velen een goede gewoonte en begin van de dag betekenen. Rituelen zijn er elke dag! Bij een uitvaart vormgeven zijn er ook ritueeluitingen: een groet brengen bij de overledene, een defilé, kaars aansteken, etc. Echter, wat denk je van een scheepshoorn of een Chuong Dong? Voor beide neem ik je kort mee bij recente uitvaarten die ik mocht begeleiden.