Blog
Blog over afscheidsverhalen, rouwverwerking, begraven, cremeren en inspirerende uitvaarten.
In het verzorgingshuis
Net voor de coronatijd kom ik het verzorgingshuis binnen. Zoals vaak is ook dit gebouw een beetje gedateerd. Maar ik weet dat ze binnenkort gaan verbouwen. Van twee kamers wordt een soort appartement gemaakt. Groot genoeg om een echtpaar in te laten wonen. Dat is erg fijn. Want zo vaak hoor ik die verdrietige verhalen, waarbij echtparen niet meer samen kunnen blijven. 65 jaar samen geweest om aan het einde van hun leven toch nog apart, alleen en soms eenzaam, de laatste maanden of soms jaren door te moeten brengen.
Opbaren onder de Nachtwacht
In januari van dit jaar kwam een bekend kunstschilder uit Leiden te overlijden in een verpleeghuis in Amstelveen. Op zaterdagochtend kwam de overlijdensmelding via zijn zoon bij mij binnen. In het telefoongesprek stelde ik zoals gebruikelijk de vraag of zijn vader naar een uitvaartcentrum moest worden overgebracht of dat hij wilde dat hij thuis zou worden opgebaard. "Thuis natuurlijk", zei Marc. "Want we willen dat de kinderen en vrienden van mijn vader daar zijn uitvaartkist kunnen beschilderen. Kun je voor een blanke houten uitvaartkist zorgen?".
Afscheid nemen kan alleen nu, herdenken kan ook later
Het is 19 maart 2020, 23.30 uur. Mijn telefoon gaat. “Ze is overleden, Katja.” Ik zeg dat ik eraan kom en kleed me gauw aan. Mijn haren snel opsteken, lippenstiftje op en in de donkere nacht rijd ik naar Groningen. De overledene is de moeder van het kleine meisje wat vroeger als leerling in mijn klas zat. Zij had me gevraagd of ik haar lief en haar, inmiddels volwassen, kinderen zou willen begeleiden als ze zou komen te overlijden. Zij is zo ziek geweest en nu mocht ze gaan.
Dust in the wind...
Ze is met haar auto op weg naar het crematorium, lichtelijk nerveus: vandaag haalt ze de as op van haar overleden man. Ze heeft de hele nacht een visioen gehad van een omvallende urn en dat ze met een autostofzuiger de as uit de auto zou moeten halen.
Het zijn de kleine dingen die het doen
Voor de ouderen onder ons 'een liedje van toen'. Voor mij als uitvaartverzorger blijkt iedere keer weer dat juist die kleine dingen, de details bij de beleving van het afscheid, echt het verschil maken.
Dag lief broertje Bo
En dan staat alles ineens helemaal stil. Het leven in haar buik blijkt geen levenswaardig leven te worden. Het lot besliste anders en tijdens een controle bleek er iets helemaal mis te zijn.Heel veel mis. Te veel mis. Er moet een keuze gemaakt worden, ze moeten een beslissing nemen. Het is een jongetje. Het is hun zoontje, zijn kleine broertje… Het is Bo.
Rouwen is hard werken
Zoveel mensen, zoveel wensen. En zoveel verschillende manieren van omgaan met blijdschap, vreugde, verdriet, verlies, succes, tegenslagen, en uitdagingen. Door mijn werk als uitvaartverzorger ontmoet ik mensen met verdriet. Vaak is er een traan, maar er zijn ook mensen die juist stil zijn, of boos, of opstandig. Allemaal reacties op verwacht of onverwacht overlijden. Want rouwen is hard werken.
'You are always on my mind'
Muzikaal afscheid
Als uitvaartverzorger - in Enschede - vergeet je sommige overledenen nooit. Die blijven altijd in je gedachten. Mijntje was zo iemand. Haar familie had ervoor gekozen om haar thuis op te baren. In dat geval komen we elke dag even langs om te kijken hoe het gaat. We controleren de temperatuur van de kamer, de koeling en we praten even bij met de familie. Zo ook die woensdagmorgen.
Thea
“Hier voel maar eens. Dan weet je zelf ook hoe dat voelt, mocht je weer eens je borsten onderzoeken.” Een beetje giechelend, maar ook onwennig staan we in het toilet van hetconferentieoord waar we een aantal dagen een training hebben. We voelen aan haar borst. Onze collega, mijn vriendin, heeft een knobbeltje in haar borst. We zijn diep onder de indruk.