Genieten en de dood?

Gezien vanuit een ruimer verband, kan dat wel degelijk. Iedereen – vanuit welke culturele achtergrond dan ook – ziet liever de dood z’n deur voorbijgaan. Toch is het onvermijdelijk dat ‘ie een keer ons huis betreedt. En als het dan zover is, kunnen we er maar beter het beste van maken.

Ieder van ons – moslim, hindoe, christen, oost- of westbidder, boeddhist, creools, whatever – sterft op een dag. Voor de dood zijn we allemaal gelijk. Hoe mooi is het dan om de gelegenheid te krijgen om van elkaar te leren.

Enkele jaren geleden schreef ik het boek Met Hart en Ziel. Daarin schets ik in een reeks portretten van mensen met verschillende culturele en religieuze achtergronden. En geloof me, thema’s als liefde, geboorte, leven en dood zijn universeel. Een Siberische tiener voelt als ze verliefd is, dezelfde vlinders in haar buik als de jongere in Namibië. En een Kroatische moeder die haar overleden kind vasthoudt, voelt dezelfde diepe rouw als de moeder uit Hoogezand wanneer ze met een dergelijk verlies geconfronteerd wordt.

Het uiten van die gevoelens en de rituelen die erbij horen verschillen per cultuur. Waar de een kiest voor ingetogen en zijn gevoelens liever voor zichzelf houdt, kiest de ander juist voor uitbundigheid om de emoties die er zijn te kunnen uiten.

Bij de ene cultuur is het gebruikelijk om de overledene tijdelijk te conserveren om verre familie in de gelegenheid te stellen aan te reizen. Bij de andere cultuur wil men juist de reis van de ziel zoveel mogelijk bekorten en is daarentegen snelheid geboden bij de teraardebestelling.

Juist daarom is het Yarden Symposium zo baanbrekend. Het gaat om bruggen bouwen, om verbindingen leggen, contact maken en om begrip te kweken. Het gaat om de verschillen die er nu eenmaal zijn te erkennen en te eren.

Ik heb weer opnieuw een kijkje mogen nemen in de verschillende culturen. Ik voel me daar rijker door geworden. Ik heb genoten van de diversiteit die er is. Genoten van de muziek, de lekkere hapjes en van de kennis die ik kreeg aangereikt als het gaat om de beleving van de dood en rouwrituelen.

De dood leeft in onze culturen.

Bea Lubbers is lid van het hoofdbestuur van Yarden. In het dagelijks leven begeleidt ze mensen bij verlies, rouw en levensvragen. In haar werk gebruikt ze creatieve expressie als instrument. Uit diezelfde creativiteit put ze als Humanistisch Uitvaartbegeleider.