Vanaf de zijlijn meekijken

Reizen brengt allerlei nieuwe wetenswaardigheden met zich mee. Al 6 weken zijn wij op onze fietsen onderweg naar Portugal. We volgen de ‘Camino de Santiago’, de weg naar Santiago de Compostella. Daarna rijden we verder naar Lissabon.

Rechten van het kind

Prachtig is het om ons heen. Met ongelooflijk veel mensen praten we hoe we voor onze Stichting Roses for Children werken aan het Internationaal Monument voor het Onbekende Kind. Ook spreken we over de rechten van het kind. Daarvoor zijn we juist onderweg, omdat Portugal op de 1^e plek staat als het om kinderrechten gaat. We fietsen nu door het Baskenland.

Frankrijk en Spanje delen samen het Baskenland. Zeven provincies die over landsgrenzen heen bij elkaar horen. Al een poos fietsen we door deze cultuurrijke gebieden. De huizen zijn groot en de daken zo gebouwd dat het huis steeds uitgebreid kan worden. Inwonende kinderen en kleinkinderen, opa’s, oma’s, ooms en tantes. Een huis is een familiehaven.

Tradities van de Basken

Basken kennen veel tradities. Ook rondom sterven en dood is er een traditie die van oudsher op een bijzondere manier in het buurtschap in stand wordt gehouden. De buren zijn bij een overlijden de eersten die gewaarschuwd worden en nemen daarna de honneurs waar. Ze waarschuwen familie, vrienden en andere buurtgenoten, zorgen voor de kaarten, de bloemen, de koffietafel en begrafenis. Het klinkt mij prachtig in de oren, maar ik vind het ook een beetje benauwend.

Heel bijzonder en mooi is het, dat behalve de buren, de bijen de volgende zijn die het bericht horen. De bijen staan hier symbool voor hun zoete honing die bij de begrafenis geserveerd wordt en de was waarvan de kaarsen gemaakt zijn.

Naast elkaar begraven

Op de begraafplaats zie je dat buren, met hun hele familie, naast elkaar begraven worden. Zelfs na hun dood dragen ze nog zorg voor elkaar en hebben een stevig verbond. Dit warm houden van de band was erg belangrijk, omdat vroeger de mensen in Baskenland vaak ver uit elkaar woonden.

Ieder Baskisch dorp kenmerkt zich door het stadhuis met daarnaast of in de buurt de kerk, met daar rondomheen de begraafplaats en het sportplein waar ‘pelota’ gespeeld wordt. Pelota is een Baskisch balspel wat het midden houdt tussen tennis en squash. Op dit plein worden ook de feesten gehouden. Omdat dood en leven niet los van elkaar te denken zijn, kijken de overledenen dus altijd vanaf de zijlijn mee.

Dood en leven horen hier bij elkaar, hoe moeilijk of wrang dit soms ook kan zijn.

Impact

In mijn stoutste dromen heb ik niet durven verwachten hoeveel impact onze reis heeft. Zoveel mensen die zich geraakt voelen door wat we doen, namelijk het fietsen vanuit Nederland naar Lissabon om daar met de Portugese Minister voor Jeugd en met de Nederlandse ambassadeur te praten over de positie van kinderen. Ook zullen we de Portugese stichting 'Hulp aan kinderen' (naam vertaald) bezoeken.

Portugal, staat als 1e op de internationale Kids Rights Index en Nederland is gezakt van de 2e naar de 15e  plaats.

Wat kunnen we van elkaar leren?

Mensen worden ook geraakt omdat we als moeder en dochter dit project samen doen en omdat ik minder mobiel ben en deze reis met mijn handbike maak.

Vlaggetjes

We fietsen uitbundig rond met vlaggetjes waarop de namen van alle donateurs staan. Zoveel mensen hebben onze actie ondersteund. Door geld te doneren of in praktische zin. Roses for Children krijgt hiermee een financiële oppepper. Voor ons voelt het als een geweldige stimulans om al die steun in de rug te voelen. We voelen ons gedragen.

Onderweg krijgen we veel goodwill in de vorm van een opgestoken duim, een financiële bijdrage, een slaapplaats,  een zelfgebakken brood of een uitnodiging voor het eten. De gesprekjes onderweg zijn veelvuldig en vaak verrassend.

Ingrijpende dingen

Nina interviewt en filmt kinderen. Dit krijgt steeds alle medewerking. Nina vraagt hen hoe zij met nare ingrijpende dingen omgaan, waar ze dit voelen in hun lijf en wat er daarna gebeurt.

Soms is het moeilijk om over gevoelens te praten, maar dit ontstaat vooral omdat ouders bang zijn voor de emoties die daar op kunnen volgen. Kinderen zelf zijn daarin totaal anders. De vindingrijkheid van deze verschillende kinderen is prachtig. Ze komen met de mooiste oplossingen. Oplossingen die wij als volwassenen ter harte mogen nemen. Zuiver, recht door zee. Spontaan en nog los van alle bijgedachten, die op latere leeftijd, volwassenheid vaak met zich meebrengt.

Sil en haar dochter Nina van Oort fietsten van Nederland naar Portugal. Onderweg besteden ze aandacht aan het Internationaal Monument voor het Onbekende kind en de rechten van het kind. Ze zijn inmiddels weer terug in Nederland na een zeer succesvolle, geslaagde  en vooral ook warme missie.