Afscheid nemen binnen 3 uur
Ter beschikking aan de wetenschap
Mijn moeder heeft nog maar 5% van haar gehoor. Met hulp van een cochleair implantaat kan ze zelfs zonder gehoorapparaat weer horen en communiceren met haar kleinkinderen. Uit dankbaarheid voor deze mogelijkheid wil ze iets terug doen. Daarom stelt ze haar lichaam na haar overlijden ter beschikking aan de wetenschap.
Voorbereiding
In de papieren van de ter beschikking stelling staat dat het lichaam van mijn moeder binnen 24 uur na overlijden in het academisch ziekenhuis van Groningen moet zijn. Na het overlijden moet een arts haar overlijden vaststellen en de overlijdensakte opmaken. Het nummer dat je daarna kunt bellen om het lichaam op te halen is van de maatschappij die voor het vervoer zorgt. De wilsbeschikking en de telefoonnummers liggen klaar…
Uren na het overlijden
Tijdens het waken in de laatste dagen en uren die voorbij lijken te kruipen gaan de gedachten niet uit naar de uren na het overlijden. We laten het op dat moment allemaal over ons heen komen en onze zorg gaat uit naar mijn moeder en de pijnmedicatie. We zijn er voor elkaar, maar we zijn ook druk met onze eigen gedachten… Bereiden ons voor op het afscheid, nemen stukje bij beetje al afscheid. En dan is er de onvermijdelijke laatste ademtocht… Ineens is het voorbij… Ze is overleden.
Laatste verzorging
Net op dat moment komt de thuiszorg binnen en mijn zusje krijgt hulp om mijn moeder de laatste verzorging te geven. Ze heeft vooraf al besproken dat ze het graag zelf wil doen. Ik ontferm me over mijn stiefvader. Samen gaan we wandelen. Wanneer we terugkomen ligt mijn moeder er vredig bij, wat een verschil met de laatste uren, wat een prettig gezicht eigenlijk. Wij nemen nog even de tijd om bij haar te zijn.
Resoluut
Willen we haar hier langer houden, dan moet er een koelelement geregeld worden. Mijn stiefvader is resoluut; hij wil dat mijn moeder zo snel mogelijk opgehaald wordt. Hij kan het niet verdragen zijn overleden echtgenoot op deze manier in huis te hebben. Mijn zusje en ik zijn even van de kaart. We hebben nauwelijks de kans gehad om op adem te komen. Willen wij dat ook? Hij is ziek van verdriet en moeten we daar tegen in gaan? Nee, daarom bellen we met Groningen om het overlijden te melden met het verzoek haar zo snel mogelijk te komen halen.
Gereed voor vertrek
De tijd lijkt deze middag voorbij te vliegen en we belanden in een rollercoaster van emoties en praktische zaken. 3 uur na het overlijden komt de rouwwagen aangereden. Ik krijg een brok in mijn keel en doe met het lood in mijn schoenen de deur open. De uitvaartverzorgers condoleren ons en maken mijn moeder gereed voor vertrek naar het ziekenhuis.
Als mijn moeder op de brancard ligt onder een donker kleed, staan de medewerkers erbij met hun handen over elkaar. Wij houden elkaar stevig vast. Ieder met zijn eigen gedachten. Ik mompel zachtjes: dag mama… rust zacht. We kijken elkaar even aan en ik knik naar de medewerkers dat ze mogen vertrekken. De auto rijdt langzaam de afrit af en stopt nog even uit eerbied voor de overledene voor deze haar weg vervolgt. Een gebaar dat ik erg waardeer.
Intieme herdenking
Aan boord van ons woonschip houden we 5 dagen na het overlijden een afscheidsbijeenkomst om onze moeder te herdenken. We zijn met de broers en zussen van mijn moeder en de kleinkinderen. Het is een intieme bijeenkomst waarin we de tijd nemen, er voor elkaar zijn en praten over de laatste weken.
Herinneringen ophalen
En we halen natuurlijk herinneringen op uit gelukkigere tijden, zoals toen ze haar kleinkinderen weer kon horen. Voorop staat hoe trots we zijn op mijn moeder die het besluit heeft genomen haar lichaam ter beschikking te stellen aan de wetenschap en de reden waarom ze dit heeft gedaan.
De tijd lijkt zich daarna langzaam maar zeker te ‘herstellen’ en neemt weer het normale ritme aan.
Petra Spithost werkt als zelfstandig IT-consultant voor bedrijven. Ze woont op een woonschip.
Geweldig Petra heb kippenvel ...wat mooi verwoord...xxx
Wat een moedige moeder heb je gehad Petra. Deze geschiedenis raakte me recht in mijn hart. Ik weet hoe verdrietig klein je je kunt voelen. Nu je voor Yarden werkt, komt dan veel weer terug. Gelukkig kon je afscheid nemen.
Ook mijn moeder werd geveld door deze verschrikkelijke ziekte; we hebben geen afscheid kunnen nemen. Net wat te laat in Lwd (brug Harinxmakanaal omhoog en wat rode verkeerslichten) We hebben haar zelf afgelegd en ik heb persoonlijk de kist in de rouwwagen geplaatst. Toen deze wagen wegreed, vloog als een snelle film alle belevenissen met moeder door me heen. Heb als een kind staan te grienen. Nu 12 jaar geleden maar ik "zie" die dag nog regelmatig.
STERKTE Petra als het eens moeilijk is.
Groeten van Rob.
Bedankt voor het plaatsen van mijn verhaal. Het helpt mij ook weer om dingen af te ronden wanneer ik het aan het papier toevertrouw.
Het verlies van een dierbare, voor iedereen een andere ervaring en per definitie onvergelijkbaar. En toch, bijna onvermijdelijk vergelijk ik het met mijn ervaringen. De troost en verwerking die je gevonden hebt in de laatste weken is iets wat ik beide keren tot mijn verdriet en frustratie heb moeten missen, die momenten dat er nog gezegd en gevraagd kan worden wat er nog gezegd en gevraagd "moest" worden, dat lijkt me zo ontzettend waardevol.. Dat je daarna binnen 3 uren "fysiek" afscheid moet nemen is dan weer het andere uiterste. Wij hebben daarvoor uitgebreid de tijd genomen en een ieder die een band/link had uitgenodigd voor het laatste afscheid. Wellicht is het "compensatiegedrag", zou kunnen. Belangrijkste is dat het goed voelde en dat we het gepast vonden. Overlijden, rouw en verwerking, het is een persoonlijk proces. Wanneer het gaat en kan gaan zoals je verwacht/denkt/weet als ze/hij het gewild zou hebben, is het goed en geeft het (uiteindelijk) rust en krijgt een goede plek in je hart. En daar gaat het toch uiteindelijk om?
Dank je wel Everdina!
Rob wat fijn dat jullie haar nog wel de laatste verzorging hebben kunnen bieden. Zo'n dag blijft op het netvlies staan, zo intens is het. Dank je wel voor en delen van je verhaal en alvast een dikke knuffel voor die momenten dat je het nodig hebt!
Eesger, voor jou was het dubbel moeilijk... poeh... we blijven vaak achter met wat als... zoveel nog te zeggen, vragen te stellen. Die krijg je ook niet altijd in de laatste wekenieuws weet ik, maar daar heb ik vrede mee. En je beide ouders blijven zeker voor altijd in je hart! #knuf
Dank Petra,
Voor je delen van jullie persoonlijke rouw om je daadkrachtige moeder.Elke rouw is anders en heeft haar persoonlijke verdriet.Dit maakt het een invoelbaar geheel en rondend voor jou.
Dank daarvoor!
Lieve groet en kus,
Annette.