Clublied

Ver weg in gedachten

De zon schijnt door de ramen, het is voorjaar. Ze hoort muziek en ze ziet iemand praten. Toch hoort ze niet wat hij zegt. Ze staart voor zich uit en dwaalt weg in gedachten. Ze is zich niet bewust van de aanwezigheid van alle mensen in de aula.

Hoe kon het allemaal zo gelopen zijn? Ze ziet het ongeluk steeds weer gebeuren. Toen ze wakker was geworden hoorden ze dat hun zoontje Pim het niet had overleefd. Zij en haar man, die achter het stuur had gezeten, wel.

Vooraan in het crematorium

Pim is er niet meer. Daarom is ze nu in het crematorium en zit ze helemaal vooraan. Ze staart naar het kinderkistje dat voor haar staat. De kist staat midden in een zee van bloemen.

De behulpzaamheid van de uitvaartverzorger en de hartelijkheid van iedereen sterken haar. Ze is ontvangen met een warme handdruk, een bemoedigend woord bij binnenkomst en een kopje koffie. In de aula staat een glaasje water klaar.

Nauwelijks bevatten

Daar zit ze; ze kan het nauwelijks bevatten en toch ondergaat ze het geheel als een warm bad. De pijn en verdriet lijken af te nemen. De leraar van Pim vertelt meelevend en betrokken over haar jongen. Over zijn spontaniteit en hoe speels hij altijd was.

Dan hoort ze het clublied van de voetbalclub van Pim. Zijn maatjes, waarmee hij elke zaterdag voetbalde, zingen het voor hem. Ze is blij dat ze gevraagd heeft of ze dit willen doen. Het geeft haar een beetje een thuisgevoel, net zoals zij dat Pim altijd gegeven hebben. Ze pakt de hand van haar man die naast haar zit.

Ze is bedroefd dat Pim er niet meer is. Maar ze neemt een mooie herinnering van het afscheid mee naar huis. Een herinnering die niemand haar meer afpakt.

Josianne Houben is locatiemanager van yardenhuis van Venlo en crematorium Heerlen