Respect

Vorig jaar mocht ik in hartje Amsterdam de uitvaart van een overleden rechter verzorgen. Caren, een sympathieke vrouw, die ik in het jaar daarvoor had leren kennen bij de uitvaart van haar moeder. Tijdens het regelen van deze uitvaart gaf zij aan terminaal ziek te zijn, maar ik had nooit kunnen bedenken dat zij al zo snel zou komen te overlijden.

Klappen op het dak van de volgauto

Na een mooie afscheidsbijeenkomst in de Zuiderkerk, waarbij veel hoge Pieten aanwezig waren, werd Caren door alle aanwezigen op stijlvolle wijze uitgeleide gedaan. Daarna begon zij in de rouwauto, begeleid door één volgauto met daarin enkele goede vrienden, aan haar laatste reis richting het crematorium.

Zoals dat hoort, liep ik voor de rouwstoet uit. Niet alleen uit eerbied en respect voor Caren, maar ook om tijdig andere weggebruikers, zoals auto’s, voetgangers en fietsers, tot stilstand te manen, respectievelijk hen te dwingen om de rouwstoet ruimte te geven.

Groot was mijn verbazing dat desondanks auto’s en scooters op het laatste moment nog snel voor de rouwstoet overstaken en dat fietsers de rouwstoet aan alle kanten inhaalden. Maar het ergste moest nog komen. Voor één fietser ging het allemaal echt te langzaam. Hij reed langs de volgauto, gaf 2 grote klappen op het autodak en reed vloekend en tierend de rouwstoet voorbij.

Op het terras verstomde het gesprek

Hoe anders was mijn ervaring vorige week. Na de afscheidsbijeenkomst in de Dorpskerk in Schipluiden gingen we met een rouwkoets, met daarachter lopend de familie en vrienden van de overledene, richting de begraafplaats. Een prachtige en indrukwekkende stoet die, zonder dat ik hiervoor iets had hoeven regelen, vooruit werd gegaan door 4 vrijwilligers. Vrijwilligers die de Dorpsstraat schoonveegden door tegemoetkomend en kruisend verkeer tot stilstand te manen. Maar dat niet alleen. Voetgangers stonden stil langs de kant, fietsers stapten van hun fiets en bij het passeren van een terras verstomde het gesprek.

Wat zou het fijn zijn als 'respect weer gewoon' werd

Tot aan de begraafplaats was er geen weggebruiker die ons niet de ruimte gaf om op respectvolle wijze invulling te geven aan deze laatste tocht van de overledene. Goh, dacht ik: ‘Wat een verschil. Ben ik blij dat ik een dorpeling ben.' Wat mooi om te ervaren dat respect tonen toch nog mogelijk is. Een mooie ervaring en wat zou het fijn zijn als we in deze vluchtige tijd dit respect, daar waar die is verdwenen, gewoon weer terug zouden kunnen zien.

John Heskes was uitvaartverzorger bij Yarden & John Heskes Uitvaartzorg in Hoek van Holland.