‘Salut Dorli’

Wensen

Door een medische misser is Dorli – een tengere dame van in de 70 - al jaren aan haar bed gekluisterd. En hoewel dat prachtige zicht op zee haar troost biedt, is het nu genoeg geweest. Haar geest sprankelt, maar haar lichaam wordt al te lang geteisterd. Dorli wil niet meer leven en heeft euthanasie aangevraagd. In afwachting daarvan wil ze mij alvast spreken over hoe de uitvaart er straks uit zal zien. Haar wensen zijn zeer gedetailleerd.

Passie

Ik blijf ruim twee uur bij haar, naast de uitvaart, de kaart en haar muziekkeuze bespreken we wat zij in het leven zo mooi vindt; muziek, de Franse taal en met name de zee. Ze vraagt me haar te begeleiden naar het raam zodat we samen naar de kustlijn kunnen kijken. Ik ben een beetje overrompeld maar ik neem haar bij de arm. Daar staan we dan - gearmd - naar de horizon te kijken. Later pas begrijp ik van haar begeleider dat dit erg uitzonderlijk was. Dorli heeft eigenlijk al heel lang niet meer de energie waarmee ze nu praat en beweegt. Ze wilde me echt doordringen van haar passie, mij laten voelen wat zij voelt voor de zee.

Voorbereiding

In de loop van de week die volgt spreken Dorli en ik elkaar regelmatig telefonisch. Lange en korte gesprekken over het leven en de uitvaart. Vaak gedeeltelijk in het Frans, die taal hebben we gemeen, we hebben het beide gestudeerd. Ze wil wel bloemen, maar alleen in pasteltinten. En niemand mag een blik werpen in de kist, maar of ik dan nog wel even wil kijken of ze er netjes bij ligt. ‘Natuurlijk doe ik dat’ druk ik haar op het hart.

Een bezoek, samen met haar begeleider, aan het crematorium wordt een bijzondere ervaring. Dorli is ontroerd te weten dat we in de kleine aula afscheid van haar zullen nemen. Op de terugweg draaien ze op vol vermogen de CD met de 5 liedjes die ze zo bewust voor haar afscheid uitkoos.

In de loop van de week mailt haar mantelzorger mij dat Dorli’s verzoek tot euthanasie is ingewilligd. Ik brand een kaarsje op het moment van Dorli’s vertrek uit dit leven, zoals ik het haar heb beloofd.

Mooie dingen

Het is een heldere voorjaarsdag in april als de uitvaart plaatsvindt. We beginnen de dag met een ritje langs de zee. De rouwauto rijdt pal over het voetgangersgedeelte, langs de haringkar en in een rondje om het standbeeld voordat we koers zetten naar crematorium Westerveld. Terwijl we de aula inlopen speelt ‘A perfect day’ van Lou Reed en precies zoals zij het perfectly had uitgedacht wordt Dorli binnengedragen door acht sterke mannen. Helemaal niet makkelijk voor die mannen want de kleine aula bereik je alleen via een trap. Maar dat past wel bij haar, voor mooie dingen moet je moeite doen.

Nanou Kurstjens was uitvaartverzorger bij Yarden Haarlem.