Samen was altijd goed genoeg

Haar zus overleed en ik kwam praten over de uitvaartwensen. Het moest net als bij pap en mam. Opbaren in de voorkamer. Heel veel meer wensen had ze niet. Een televisie was niet in huis, en nee…ze had geen idee van muziek. Ik liet haar op mijn iPhone wat horen. Andre Rieu, iets licht klassieks, iets Gronings. Ze vond het allemaal wel mooi. En ja, ze vond het wel mooi als ik een gedicht wilde voordragen.

Het is de dag van de uitvaart. Er zijn 2 lieve dames van de thuiszorg, 2 betrokken mensen van het Leger des Heils, haar accountant en 2 buren. Dat was hun leven. We luisteren naar muziek, we nemen rustig afscheid en we eten na afloop een broodje.

1 grote wens

De telefoon gaat. “Mevrouw, u moet komen. Het gaat niet goed met mij en u moet mij iets beloven”. Ik ga naar haar toe. Ze heeft maar 1 grote wens. De as van haar ouders staat al 45 jaar te wachten in het crematorium om samen met dat van hun dochters verstrooid te worden. De as van haar zus hebben we daar bij gezet. De as van het gezin moet door mij verstrooid worden. Ik nodig haar uit mij een plek aan te wijzen op het strooiveld van het crematorium.

Ze staat klaar. Haar mooie jurk aan, tasje aan haar arm.  Ik help haar in mijn auto. Bij het columbarium, waar de as van haar ouders en haar zus staat, komen haar emoties. Daarna laat ze mij een mooie plek op het strooiveld zien. Daar wil ze dat ik de as verstrooi. Opgelucht dat ze het meest belangrijke heeft vastgelegd, zit ze weer naast me in de auto.  Ze is er klaar voor.

2 maanden later kom ik mijn belofte na. Op de door haar aangewezen plek breng ik het gezin weer samen…

Marinette Boersma was uitvaartverzorger bij Yarden.