Tatoeages en tranen

Emoties

De nadrukkelijke wens van meneer was: zo weinig mogelijk tijd tot aan de uitvaart! Die avond werd zijn uitvaart besproken en werden de verzorging, overbrenging en opbaring uitgevoerd. Na het bespreken van de uitvaart vroeg ik of familie wilde meehelpen met de verzorging? De echtgenote en zijn zoon reageerden subiet, “Jazeker”. Het leek op een gekoesterde vraag om te beantwoorden.

Daar stonden we dan bij het bed in de huiskamer: meneer was met diverse tatoeages bekleed. Zijn zoon droeg evenzo over zijn gehele lichaam tatoeages, ringetjes en piercings, flink ruig (in mijn optiek)! Tijdens de verzorging toonden we alle drie onze emotie, er vloeiden tranen. De titel van deze column werd daar geboren. Hoezo?

Loslaten

Maanden later spreek ik zijn zoon. “In mijn leven is veel gebeurd. Zowel persoonlijk, maar ook qua werk, relaties, in ons gezin en in contact naar mijn ouders. Er waren aanleidingen waardoor er een tijdje geen contact was binnen ons ouderlijk gezin. Door het actief meewerken aan de laatste verzorging van mijn vader ontstond er nieuw elan: ik verloor mijn vader, maar er ontstond dieper contact met mezelf, met familie. En weet je: ik heb vrede met het afsluiten van mijn vaders leven op aarde. De verzorging die we aan hem deden was tastbaar. Niet alleen fysiek! Vanuit liefde hem verzorgen en afscheid nemen. Pa schoor zich altijd nat…ik deed dat bij hem en bij elke haal met het scheermes sprak ik vanuit innerlijke liefde met hem, schoten duizenden gedachten en gevoelens door mij heen. Ik liet hem los… liet verleden los dat mij vasthield! Het geven van die laatste groet aan hem was magisch en bestond uit pure dankbaarheid: een wijze waarin tijd even niet bestond! Een waardevolle verbondenheid uit mijn verleden en toekomst werd in dat moment aanéén gesmeed”.

Niets is wat het in eerste instantie lijkt, dat bleek wel weer!

Arjen van de Hee was uitvaartverzorger bij Yarden en vertelt over zijn belevenissen in zijn werk.