Ze zit diep in mijn hart

Allereerste grote verdriet

De realiteit kwam pas de volgende ochtend toen ik mijn overleden dochter in mijn armen hield. Ik was 29 jaar en dit was mijn allereerste grote verdriet. Immens verdriet. Ik was zo in shock dat ik eigenlijk niet eens kon huilen. De tranen kwamen een dag later en zijn er bij tijd en wijle nog steeds, al bijna 16 jaar.

Elk jaar op haar geboortedag neem ik vrij. De wereld om mij heen kan instorten, ik werk die dag niet en ik ben ook niet bereikbaar. In de eerste jaren ging ik steevast naar de begraafplaats in Arnhem, daar staat haar urn. Maar nu heb ik die plek niet meer nodig om naar toe te gaan. Ze zit diep in mijn hart.

Iets leuks doen

Nee, ik ga die dag wat leuks doen! Soms alleen, meestal gaat mijn zus met mij mee. En die steun is fijn, 9 van de 10 keer wordt het de sauna. Als dé dag in het weekend valt, ga ik wel naar Moscowa omdat mijn andere dochter (15 jaar) haar zus wil bezoeken. Een zus die ze nooit heeft gekend, maar ze wil er heen.

In de loop der jaren gaan de scherpe kantjes ervan af. Het verdriet wordt zachter, de rauwe randjes gaan er af. Je denkt er niet elke dag meer aan, maar af en toe. Toch, hikte ik zo’n 6 jaar geleden heel erg tegen die datum aan. De week voorafgaand was zwaar. Met huilbuien op onverwachte momenten sleepte ik me door die week. Bij het wakker worden op de bewuste datum leek er niets meer aan de hand, een dag als alle andere.

Het verdriet blijft, altijd bij mij. Waar ik ga en wat ik ook doe. En dat is helemaal niet erg, want het hoort bij mij.

Renata Oort werkt bij Yarden en is naar de herdenkingsbijeenkomst in Crematorium Daelwijk geweest.

Tot en met zondag 8 november houdt Yarden door het hele land herdenkingsbijeenkomsten. Kijk op www.yarden.nl/herinneringsbijeenkomst voor een bijeenkomst bij u in de buurt.