De dood kan iets zeggen over ons
De tekst in de commercial van Yarden is geschreven door Adelheid Roosen. Haar eigen ervaringen met dood en afscheid vormen de inspiratiebron.
Mam begraven, mam cremeren.
Mam had alzheimer en wist zich geen wens meer te herinneren.
Toen ze stierf lag ik naast haar.
Haar dood leek volstrekt gezond.
Wat kunt u mij zeggen over dood?
Spreekt u de dood?
Of schrijft u of verwenst u de dood?
Klopt de dood aan?
Of valt hij binnen?
Schudde u hem weleens af?
Durft u de dood te omarmen?
Te leren kennen.
Dat als hij komt u hem weet te ontvangen?
Lag u weleens naast de dood?
Wat kunt u mij zeggen over dood?
De dood kan iets zeggen over ons.
We gaan dood… allemaal.
Bekijk de lange variant van onze commercial
Lees binnenkort meer over Adelheid Roosen en haar verhaal bij de campagne op ons blog.
Alle respect voor wat Adelheid Roosen heeft doorgemaakt.
En prima hoe zij er zelf mee omgaat, maar moet dat nu over Nederland worsen uitgestrooid om Yarden te adverteren?
Ik zie dat hier geen enkele reactie staat. Die worden dus weggehaald, want alles moet positief zijn.
Zo is het toch?
Toch wil ik de moeite doen om te reageren, want vanochtend lag ik nog even op bed te doezelen voordat de kerstdrukte weer aan me wordt opgedrongen. Ik verkeerde even in dat stukje leven waar het getjilp van een paar vogels belangrijker is dan al het andere in het leven, ontspannen ledematen zonder pijn even gewoon normaal deel uitmaken van m'n lichaam en ik het lekker warm kan hebben.
"Durft U de dood te omarmen?" klonk het ineens luid door de zachte muziek van de radio.
Wil je dat vragen?
Aan de moeder wiens kindje zonet is overleden en die niet weet waarom ze al die maanden zwanger en intens blij is geweest,
Aan de vrouw, wiens man rondloopt met een voortdurende stroom zelfmoordgedachten en net vertrokken is zonder te zeggen waarheen, en wanneer hij thuiskomt,
Aan de mens die in het ziekenhuis ineens werd omringt door artsen en verpleegkundigen, omdat het hart er bijna mee ophield,
Aan de moeder die hoorde dat ze misschien de volgende ochtend niet zou halen omdat medicijnen niet altijd het werk doen wat ze moeten doen.
Aan de ouder van het zieke kind dat diepbleek in een bedje ligt te vechten tegen een infectie en waarschijnlijk niet wint,
Aan het kind van de vader die uitgemergeld door kanker vecht om nog één keer adem te halen,
Aan het kind dat een man achter het stuur ziet in een auto die heel erg snel tegen de achterkant van de auto aanklapt waarin ze zit, een man wiens hoofd door de autoruit klapt en die een seconde later met grote ogen die niet sluiten kijkt naar zijn eigen bloed dat alle kanten opspuit.
Tegen het kind dat een meisje op de fiets aangereden ziet worden, toesnelt en reanimeert totdat de ambulancebroeder haar aflost.
Moet ik doorgaan?
Ik ben die vrouw, die ouder, dat meisje, dat kind, die moeder.
Ja, die moeder die haar overleden kind in haar armen hield en die een paar jaar later haar volgende kindje in haar armen naar haar graf droeg.
Durft u aan mij te vragen of ik de dood omarm?
Nee, want de dood is mijn vriend niet, mijn wens niet, is alleen mijn toekomst die er nu eenmaal bijhoort, als vuur onder een pan voedsel waar ik me liever niet aan wil branden, ook al vind ik kaarsen mooi.
Nee, Adelheid en Yarden, ik omarm de dood niet, ook al heb ik de dood van mijn kinderen, mijn grootouders, mijn ouders, mijn vrienden en zoveel anderen in mijn leven toegelaten en geaccepteerd, omdat ontsnappen nooit en te nimmer mogelijk is.
Ik omarm nog even het leven,
omdat ik mensen heb om voor te zorgen en voor te mantelzorgen.
Omdat het mijn taak is mensen te laten leven.
En tijdens dat stille momentje aan het begin van de dag wil ik jullie reclame niet.
Omdat ik lag in dat ziekenhuisbed, wachtend op elke klop van mijn hart. Ik was niet bang voor de dood, niet bang voor de eeuwige stilte, want doodgaan durf ik wel heb ik geleerd.
Maar ik moet blijven vechten voor de levens van anderen, voor kwaliteit, voor respect.
Tegen dat kindje op straat zei ik niet "omarm de dood maar", ook al was ik zelf nog maar een kind.
Die dronken automobilist lieten we niet doodgaan, ook al heeft hij nu littekens in zijn gezicht.
En de arts knokte voor mijn leven en zei niet "ga maar dood, want dat is veel goedkoper en dan ben je er vanaf".
Dáárom is die reclame storend.
Omdat dat stille moment aan het begin van de dag toebehoort aan het leven en geen stap is naar de dood.
Omdat de wanhoop en zucht naar berusting na het sterven van haar moeder, de verzuchting misschien, omdat het lijden eindelijk voorbij was, het moment van Adelheid was.
De vragen die ze stelt de vragen zijn die je stelt op het juiste moment, ook al komt de dood in vele vormen en op de meest onverwachte en ongewenste momenten.
Bespreekbaar maken van de dood is een taak die met zorg moet gebeuren, evenals de begeleiding naar de dood toe.
Het is een keus of je het thema "omarm de dood" achteloos uitstrooit over mensen zonder enige zorg waar de vraag terecht komt. Als jij je vraag maar hebt gesteld. je reclame hebt gemaakt. Of dat je zorgzaam een arm slaat om diegenen die in een acceptatieproces worstelen met het verlies van een geliefde.
Yarden zegt tegen mij dat ze Yarden belangrijker vinden dan mijn stukje rust aan het begin van een dag die veel te druk is, veel te belastend is, veel te pijnlijk is, en veel te lang duurt. Soms denk ik daarom "was ik maar dood", maar zoiets kun je als moeder en mantelzorger helemaal niet denken.
En daarom is die reclame niet respectvol naar mij, is die storend, vervelend en legt men Adelheid's verwerkingsproces op mijn bord op een moment dat dat niet passend is.
Alsof mijn oude juf met haar vinger naar me wijst "omarm jij de dood", terwijl het mijn taak is het leven te omarmen, en er in de tijd van mijn dood, en het verdriet om anderen, toch eigenlijk geen troost is, ook niet als je de dood volkomend accepteert.
Wauw...je hebt veel meegemaakt Syl.
Ben onder de indruk van je reactie. Wel erg negatief naar Adelheid en yarden..maar schrijven kan je!
Wie ben je?
Geachte mevrouw,
Dank u wel voor uw intense reactie. Want zo komt deze op mij over. Heel graag zou ik met u willen praten, van gedachten willen wisselen, want onze reclame en alle reacties hierop, worden door ons beantwoord. Soms zelfs, gaan we met mensen die reageren in gesprek. Alleen als de ander dit ook wil. En ik wil heel graag met u in gesprek, om samen stil te staan bij hetgeen u schrijft, om te reageren op hetgeen u zegt. Want in mijn beleving heeft u, door alles wat u ervaren heeft, de dood al vele malen omarmt en is deze commercial voor u al lang een station dat gepasseerd is. U weet waarover het gaat, die dood. U durft het aan te gaan, of bent het al vele malen aangegaan. Ik hoop dat u met mij in contact wilt komen. Zou u uw contactgegevens willen willen mailen naar CEM@yarden.nl? Dan neem ik contact met u op. Dank u wel.^Anita
Ook ik wil heel graag even reageren. Weliswaar uit een heel ander oogpunt.
Ik vind het sowieso een heel vreemd gebeuren dat een bedrijf als Yarden reclame moet gaan maken voor haar business, maar dat het op deze manier moet is toch wel van een laag niveau. Om de 10 minuten hoor ik op bijna alle commerciële radiozenders "Mam begraven ... "enz
Sorry hoor, maar irritanter dan deze reclame is voor mij bijna niet mogelijk.
Daarnaast vind ik het ook nog een achterlijke reclame ook. Net als de eerste reactie is "omarm de dood" toch niet iets waar je reclame voor maakt? Omarm het leven! De dood hoort erbij maar is niet iets om elke dag bij stil te staan. Nu moet dat bijna wel als je veel radio luistert.
Zeer irritant !
Deze reclame jaagt mijn kind de stuipen op het lijf, alle respect voor de mensen die hem hebben gemaakt. Maar zou hij alstublieft zsm mogen veranderen of verdwijnen. Vreselijk om de angst bij een kind te zien over een stuk van het leven wat er bij hoort maar waar wij graag anders over praten met onze kinderen. De stem van de commercial is beangstigend voor kinderen