De kracht van delen

Op het blad aan de muur van m’n werkkamer, waarop ik alle ideeën schrijf waarmee ik (ooit) iets wil, is het afgelopen jaar het nodige van afgegumd. Mooie projecten die op mijn verlanglijstje stonden en in mijn 45e levensjaar concreet vorm hebben gekregen.

De geboorte van vRouwen aan de Keukentafel

Natuurlijk, ik zou ik niet zijn, zijn er afgelopen week alweer 2 nieuwe ideeën aan het muurblad toevertrouwd. Er twinkelen altijd ideeën in mij. De allermooiste ‘twinkel’ van mijn 44e naar 45e levensjaar is het platform ‘vRouwen aan de keukentafel’. Ontstaan 7 jaar na het onverwachte vertrek van Maike, 5 jaar na de publicatie van Bedje in de wolken en na nog 4 jaar extra rijping van het idee (en mezelf). Een platform voor vrouwen van alle leeftijden die een kind verloren. Recent verlies, lang geleden verlies, pasgeboren verlies of volwassen verlies.

(H)erkenning is zo belangrijk

Ik heb dat zelf zo gemist, het verlies van Maike te kunnen delen. Forums waren niet mijn manier (hoe leuk ik schrijven ook vind) en in mijn omgeving waren weinig vrouwen met dezelfde ervaring. Wat was ik blij toen die lieve, alerte collega mij in contact bracht met een vrouw die hetzelfde had meegemaakt en op eenzelfde manier in het leven – en helaas ook de dood – stond. Dat gevoel kunnen delen was zo belangrijk. Niet uit hoeven te leggen in welke achtbaan ik terecht kwam toen Maike overleed. Te ervaren dat schuldgevoel zo normaal is. Geen goedbedoeld ‘kop op’ te hoeven horen, omdat mijn verdriet te pijnlijk was: zij had het immers zelf meegemaakt.

De 1e stappen

De concrete uitwerking van vRouwen aan de keukentafel startte aan het begin van een nieuw jaar, 2014, in de vorm van een workshopdag. Ik vond een prachtige plek in landelijk Brabant. Bijna alles was mogelijk en echt alles klopte. Op de vroege zaterdagochtend van 28 juni 2014 vertrok ik met een volle kofferbak naar De Schaapshoeve in Langenboom voor de 1e Keukentafel, met 3 vrouwen. Elke vrouw met haar eigen verhaal, haar eigen proces en haar eigen mooie kind.

Rouw is…

Rouw is een reis van erkennen dat het verlies de realiteit is. Van het herkennen van de gevoelens die het verlies oproepen en het uiten van deze gevoelens op je eigen manier. Van het verkennen van je veranderde wereld en veranderde ik. Van het hervinden van je eigen kracht en van jezelf. Van het herijken van je kijk op de wereld en je kijk op het leven. En tot slot, is rouw een reis van je opnieuw verbinden: met jezelf, met de wereld en de mensen om je heen. Zin beleven en zin geven, zoals het leven bedoeld is.

Het leven zin geven na verlies

Voorjaar 2014: in mijn favoriet IJsland kreeg ik van zoonlief voor moederdag een prachtig cadeau:

Om elke dag iets in te schrijven. 5 levensjaren lang, 1826 dagdagelijkse twinkelingen.
Die allereerste zin …, die zin luidde:
Met alles wat is
en met alles wat niet is
en toch is …
heb ik het leven lief!

Welk lichtpunt(je) heeft verlies u gebracht? Bent u intenser gaan leven na verlies?
We nodigen u uit om uw ervaring(en) hier te delen, Birgit Vandermeulen zal op uw reactie(s) reageren.