Wonen op een begraafplaats

Het is zondagochtend. Ik lig nog in mijn bedje en hoor in de verte de kerkklokken luiden. Het geeft mij een heel rustig en vredig gevoel. Ik kijk uit het raam en zie dat de mooie dennenbomen al dennenappels op de grafstenen hebben laten vallen. Een schitterend tafereel, met het ochtend zonlicht dat in de vroege herfst door de bomen schijnt.

Opgroeien op een begraafplaats

Ik ben hier opgegroeid op de begraafplaats. Mijn vader werkte daar als hovenier. Hij betrok de dienstwoning op het terrein toen ik 1 jaar oud was. Zodoende weet ik niet beter.

Vanuit het woonkamerraam op de eerste verdieping, zie ik de rouwende mensen, als een buitenstaander. Zo voelde ik mij ook op de begrafenis van mijn eigen opa, een buitenstaander. En mijn ogen bleven droog.

Verdrietig

Als ik verdrietig ben, ga ik naar het graf met de witte mensgrote engel met gespreide vleugels en klim op zijn rug. Zo blijf ik dan een tijdje zitten, de begraafplaats overziend, tot ik het gevoel krijg getroost te worden. Dan loop ik weer verder en zoek ik mijn vader, die ergens op de begraafplaats aan het werk is.

Toen ik 6 jaar was heeft hij mij leren fietsen. Op een vrolijk geel met zwart gestreept fietsje dat op een banaan leek. Een keer, toen er een begrafenis aan de gang was waarbij mijn vader als drager meeliep, reed ik op het bananenfietsje de stoet mensen tegemoet, hard gillend: “Papa, papa, kijk eens hoe goed ik kan fietsen!”

Zo herinner ik mij dus het kerkhof, een plek waar ik mijn bitterzoete jeugddromen beleefd heb. Een plek niet ver van de stad, waar je je af kunt zonderen en in stilte tot bezinning kunt komen op 1 van de vele bankjes in het groen.

Judith Brouwer (38 jaar) is communicatiemedewerker bij de overheid. Ze woonde in haar jeugd op de Algemene Begraafplaats aan de Kerkhoflaan in Den Haag.