Afscheid van moeder Ros-Scheltema

Illustratrice en kunstenares

‘Wij zijn waterratten. Mijn vader zat op de wilde vaart en mijn moeder heeft in haar jeugd nog schoongemaakt op passagiersschepen. Haar familie kwam van Ameland. Met het gezin fietsten we vroeger geregeld naar de Oranjesluizen of de Diemerzeedijk’, vertelt Winny Ros. Winny is illustratrice en kunstenares. Zij maakt onder meer collages. ‘Heb ik van mijn vader. Hij heeft zijn hele leven lang geschilderd.’

De Rossinanten

Een van Winny’s werken was model voor het schilderij op de kist. ‘Het beviel mijn moeder, ze had ’t thuis. Ze noemde het de Rossinanten, naar alle Rossen in de familie. In dat schilderij zit een klein, wit vlak. Mijn moeder vroeg eens: “Als ik er niet meer ben, welke kleur krijgt dat vlakje dan?” Ik zei: “Bij jou staat blauw mooi, dus maak ik ’t blauw.” “Goed”, zei ze, “dan houd ik van daaruit een oogje op je”.’

“Kind leuk! Dan kom ik ook!”

Dat typeert de band tussen Winny en haar moeder. ‘Wij waren een hechte vrouwenfamilie. Omdat mijn vader vaak lang weg was, regelden mijn moeder, mijn inmiddels overleden zus en ik alles zelf. Mijn moeder was heel nuchter en zelfstandig.’ In 2008 trok Winny veel met haar moeder op. ‘Samen met de thuiszorg en een goede vriendin van haar, heb ik haar verzorgd. Eind van het jaar ging het steeds slechter en bedacht ik dat we haar bij de uitvaart met een rondvaartboot zouden vervoeren. “Kind, leuk! Dan kom ik ook!”, riep ze enthousiast.’

Intiem

Nadat haar moeder was overleden, zette Winny de kartonnen kist eerst in de witte grondverf. ‘Daarna heb ik met potlood de basisvlakken getekend en het geheel net zo opgebouwd als het schilderij. Met een waaierpenseel heb ik eroverheen geschilderd. Ik heb het samen met een vriendin gedaan. Heel intiem, ik voelde me dicht bij m’n moeder.’

Soms was het een vrolijke boel

Natuurlijk hebben we veel over haar gepraat. Soms was ’t een vrolijke boel, hoor. Dat heeft me geholpen met het verwerken van mijn moeders overlijden. Daarom wil ik deze mogelijkheid ook professioneel gaan aanbieden.’ Het originele schilderij, dat nu weer thuis bij Winny staat, wacht nog op het blauwe vlakje. De reproductie op de kist kreeg het al wèl.

Oh when the saints…

De laatste tocht begon bij Muziekgebouw aan ’t IJ. ‘Het was berekoud’, vertelt Winny, ‘maar ook schitterend helder weer. In de boot hadden we drankjes en hapjes voor iedereen en draaiden we muziek die ze mooi vond: Mahalia Jackson, Billy Holliday, Nina Simone. Ik was vrolijk en blij. Heel raar, maar het was net een feestje. Met die boot op het water, dat hoort bij ons. Toen we aankwamen bij het NDSM-terrein hebben we haar onder het zingen van ‘When the saints come marching in’ naar de uitvaartauto gedragen die klaarstond. Vandaar is ze naar begraafplaats Westgaarde gereden waar ze is gecremeerd. Zonder ons. Het was goed zo. Wij hadden op de boot afscheid genomen.’

Wilt u meer weten over de mogelijkheden voor een uitvaart? Lees de verhalen over inspirerende uitvaarten.