Een patatje en een broodje kroket

Een paar dagen later zit ik met Desiree en haar moeder aan de keukentafel. Moeder zit in een rolstoel, oogt zwak maar met een ferme stem en zo nu en dan pretoogjes laat ze duidelijk blijken hoe ze haar uitvaart voor zich ziet:

‘Ik wil graag thuis worden opgebaard nadat mijn dochter mij heeft helpen verzorgen en kleden. Enne, in een witte kist. Daarna wil ik thuis blijven waar alleen mijn kinderen en hondje iedere dag even bij me kunnen zijn. Dan rechtstreeks naar de begraafplaats waar ik na een plechtigheid met muziek, geen sprekers, door de kinderen naar het graf wil worden gebracht. En, die gang naar het graf, niet zo droevig. Ik wil worden begeleid door een dixieland orkest of door een Surinaams bazuinkoor. En, daarna tijdens de condoleance voor iedereen een patatje met een broodje kroket. Wil jij voor mij uitzoeken of dit kan.’

Ik verwonder me niet snel maar vraag haar wel waarom patat en kroket. Haar dochter antwoordt en geeft aan dat dit traditie is en dat bijna ieder samenzijn van de familie steevast eindigt in het eten van patat met kroket en dat een kroketje er bij moeders, ondanks haar ziekzijn, nog altijd goed ingaat. Thuis gekomen werk ik moeders’ uitvaartwensen uit en ga ik op zoek naar een dixieland orkest of bazuinkoor. Er is meer mogelijk dan ik verwachtte en tevreden mail ik de uitgewerkte wensen, de begroting en een aantal muzikale links aan Desiree. De volgende morgen belt Desiree dat haar moeder voor het Surinaams bazuinkoor kiest en tevreden is met de uitwerking van haar uitvaartwensen, die voor extra zekerheid notarieel zullen worden vastgelegd.

Een paar maanden later, 2de kerstdag gaat de telefoon. ‘John, moeder is overleden, wil je hier naartoe komen.’ Korte tijd later wordt moeder door Desiree en mijn collega’s liefdevol verzorgd en gekleed, waarna zij in een witte kist wordt gelegd en in haar eigen slaapkamer wordt opgebaard. Tijdens de verzorging is haar hondje erbij en loopt zoekend naar haar baasje voortdurend tussen onze voeten door.

Op de dag van de uitvaart sta ik aan het einde van de uitvaartplechtigheid achterin de aula waar het bazuinkoor zich stilletjes opstelt. Op mijn teken beginnen zij luid te spelen, ik zie de aanwezigen schrikken en kan een glimlach niet onderdrukken. De schrik is van korte duur en de gang naar het graf verloopt swingend en geheel in de door moeders’ gewenste sfeer. Tijdens de condoleance ruikt het al snel naar patat en kroketten. Iedereen smult. Ik doe mijn ogen even dicht en zie het gezicht van moeder voor me. Een tevreden gezicht dat met pretoogjes naar het schouwspel in de condoleanceruimte kijkt.

John Heskes was uitvaartverzorger bij Yarden & John Heskes in Hoek van Holland.