De rituelen houden mij overeind

Mijn vrouw Maaike is in januari 3 jaar geleden overleden. Het verdriet wordt niet minder, maar je leert er beter mee omgaan. Maar dan komt het toch ineens op je af. Bijvoorbeeld wanneer ik boodschappen doe. Dat deden we namelijk altijd met z'n 2-en.

Boodschappen

Ik weet dat meer mensen alleen boodschappen doen, maar die zie ik niet. Ik zie alleen de stelletjes lopen. Ik ben mijn maatje kwijt. Ze is mijn eerste grote en enige liefde. We zijn 43 jaar getrouwd geweest en hebben elkaar 48 jaar gekend.

Ze ligt begraven op de begraafplaats in Stolwijk, vlak waar we wonen. Ze wilde hier niet weg. Nu kijk ik vanuit mijn kamer op de bomen waar zij begraven ligt en waar ik straks ook kom te liggen. Dat heb ik al geregeld.

Geen afscheid genomen

Waar ik het nog wel moeilijk mee heb, is dat we niet echt afscheid genomen hebben. Ze werd voor de 12e keer geopereerd en we wisten dat het risicovol was. Ik weet niet wat er gebeurd was als we wel afscheid hadden genomen. Maaike leed aan een erfelijke ziekte en ik vind het zo naar dat mijn dochter dat ook heeft. Daarom heb ik er het met haar niet zo vaak over.

De rituelen houden mij overeind. Ik heb allerlei rare dingetjes. Zo zeg ik mijn vrouw elke avond welterusten en 's morgens wens ik haar een goedemorgen. Ik ga elke dag naar haar graf. Er brandt een kaarsje. Dat brandt er al 3 jaar. Het is het graf met de meeste bloemen op het kerkhof.

Spulletjes

Ik heb een kist met spulletjes. Daar zit het hele leven van haar en mij in, zoals haar lievelingsbloesje en allerlei andere dingen die aan ons samen herinneren. Soms kijk ik erin. Vlak na haar overlijden deed ik dat elke dag. Nu nog maar af en toe. Aan de muur hangt een foto van de ster die naar mijn vrouw is vernoemd: Maaike. Een echt Starcertificate.

Een verlies zet je leven compleet op zijn kop. Ik was mantelzorger voor haar en mijn moeder. Mijn moeder overleed een jaar later. Gelukkig heb ik het vrijwilligerswerk dat me onder de mensen houdt. En ik bezoek bijeenkomsten van Yarden. Ook ga ik naar Boek & Troost in Gouda, dat zijn middagen waar je met lotgenoten ervaringen uitwisselt.

Seintjes

Ik ben ervan overtuigd dat ik allerlei seintjes van haar krijg. Een klok die opeens gaat lopen of een vriendin die over haar gedroomd heeft. Net als dat ik zeker weet dat ik haar na de dood nog zal tegenkomen. Hoe, dat weet ik niet, maar wel dat het gebeurt.

De laatste tijd zie ik op het kerkhof ook een andere man komen. Hij loopt daar echt met zijn ziel onder zijn arm. Dat vind ik zielig. Ik zie mijzelf dan staan, zeker in het begin. Ik wil hem nog een keer aanspreken, maar dat is best lastig. Niet iedereen zit erop te wachten. Maar ik ga het binnenkort doen.

Martin Verheij woont in Stolwijk (bij Gouda) en is 67 jaar. Hij verloor zijn vrouw Maaike. Ze stierf aan de gevolgen van een erfelijke nierziekte.

Herinneringsbijeenkomsten

Deze week en volgende week zijn er herinneringsbijeenkomsten door het hele land. Kom naar een bijeenkomst bij u in de buurt.