Hoop

“In dat geval heb ik slecht nieuws. U heeft kanker!”

Het was het begin van hoop.

Hoop op genezing. Hoop op een wonder. Hoop op... Tja, wat hoop je nog meer?

Na dit bericht brak een periode van onzekerheid en angst aan. Daar gingen we dan: een operatie, 6 chemo’s, 3 bestralingen, ontelbare keren bloedprikken, CT-scans, echo’s en gesprekken met verschillende specialisten.

We hebben het allemaal met ’plezier’ gedaan. Met ’plezier’ omdat we regelmatig tegen elkaar zeiden: “Ach, laten we hopen dat we hier achteraf van zeggen: dit heeft onze relatie sterker gemaakt.”

We gingen voor herstel. Helaas bleken alle behandelingen uiteindelijk slechts tot uitstel geleid te hebben.

Angst en onzekerheid volgden. Dit keer was het de angst en onzekerheid met betrekking tot de gevolgen; financiële gevolgen maar ook sociale gevolgen. Hoe vaak hoor je niet: ik hoor niets meer van mensen waar ik het wel van had verwacht.

Dat zal mij niet gebeuren!

Ik ben jong, sta midden in het leven, heb vrienden, collega’s en een hele grote familie. Ben een prater pur sang, heel open en heb zelf altijd klaar gestaan voor mensen die het moeilijk hadden. Dus dat komt wel goed toch?

Niet dus!

Het zouden ingrediënten moeten zijn om een jaar makkelijk’’, in ieder geval met genoeg steun, door te komen. Maar 9 maanden later is de conclusie: Je staat alleen! En je doet het alleen!

En dat is zwaar. Heel zwaar. Tot op de dag van vandaag ben ik op bepaalde momenten bang en nog steeds onzeker.

Als ik terugkijk op de afgelopen 9 maanden en vooruit kijk naar de toekomst herinner ik mij een filosofie van een hoogleraar. Hij zei tijdens 1 van de colleges over het leven van de mens het volgende: in feiten is het leven van een mens te vergelijken met het maken van een cruise.

De mens is het cruiseschip en maakt een wereldreis. Tijdens de reis legt het cruiseschip bij regelmaat aan in 1 van de havens. In de havens stappen mensen in en uit. Uiteindelijk komt hetzelfde schip terug in de thuishaven en zit de wereldreis erop. De mens dient zichzelf dan weer een nieuw doel te stellen en zal, wanneer hij of zij daar klaar voor is, opnieuw uitvaren.

Wij als gezin waren ook een cruiseschip. Wij voeren een mooie reis over de oceaan en hadden al veel van de wereld gezien. Mogelijk zaten wij op de Titanic en heeft het schip de thuishaven niet bereikt. Wij, de kinderen en ik, zijn in ieder geval op haar sterfdag 5 april 2016 opnieuw op reis gegaan.

We varen momenteel rond en op 5 april 2017 zullen wij, als alles goed gaat, onze thuishaven bereiken. We zullen dan de balans opmaken en onze nieuwe koers uitzetten.

Een nieuwe stip op de horizon creëren.

Stephan Punt werkt als administrateur op de financiële afdeling van Yarden. Met zijn verhaal wil hij anderen laten zien wat het betekent om je vrouw te verliezen en achter te blijven met 2 kleine kinderen. In onze 3-delige mini-documentaire Een goed afscheid vertelt hij zijn verhaal.