Nu gaan jullie zeker ook scheiden?

Terwijl ik van het waterige zonnetje geniet en snel mijn koffie opdrink, zie ik onze hond door de tuin lopen. Zoekend naar iets. Piepend.

Dat doet hij anders nooit. Van schrik sta ik op. Stom voorgevoel. Het is vast niets.

Voordat ik de slaapkamer van Lennart bezoek, kijk ik waar de oudste en middelste zoon uithangen. Mijn hartslag gaat omhoog. Ik haal diep adem en loop verontrustend naar boven. Ik stop voor zijn deur. Doe mijn oor op de deur. Nee ik hoor niets.

Ik doe de deur open, sta daarna in zijn kamer en hoor nog steeds niets. Geen ‘mama’ of ‘papa’, ik merk dat ik op zijn ademhaling let, maar die is er niet. Ik hoop dat hij ineens ‘boe’ zegt. Ook dat blijft uit. Ik doe het gordijn een klein stukje omhoog. Veel kleine lichtpuntjes verlichten zijn slaapkamer. In shock denk ik: shit het is echt gebeurd en nu ben ik voor altijd de moeder van een overleden kind.

Zeker scheiden?

Tijdens de condoleance, bij ons het ‘aaien over zijn bolletje’ genoemd, zegt iemand tegen mij: ’Nu gaan jullie zeker ook scheiden’. Er komt geen zinnig woord uit mij die ook maar iets kan inbrengen tegen deze onzin.

Niet veel later volgt de opmerking: ‘Het gaat niet om de gebeurtenis, wel om hoe je ermee omgaat’.

Hoe vaak die opmerking gemaakt is, geen idee. Vaak, dat weet ik wel. En nooit had iemand antwoord op de ‘hoe dan?’.

Overlevingsstrategie

Het effect van het niet willen zijn van een moeder van een overleden kind, zorgde ervoor dat mijn oude overlevingsstrategie weer boven kwam. Ongemerkt. Die overlevingsstrategie werd aangewakkerd vlak na het vinden van ons zoontje. Rechtop staan, het gevecht aangaan, koelbloedig en alles en iedereen die aan mijn gezin komt, ligt eruit. Ik maakte mij heel erg groot.

De eerste periode werkte dat perfect! Het hielp ons staande te blijven in een tijd dat de oudste twee kinderen weer naar school moesten, mijn man en ik een nieuwe draai moesten vinden en wij elkaar weer opnieuw vonden. Een die veel verder ging dan tot aan 3 augustus 2011. Een die veel meer liefde kent. Gevoel.

Eenzaam

Mijn overlevingsstrategie maakte mij eenzaam. En dat hadden weinig mensen door.

Ik vond geen kant-en-klaar antwoord op die eenzaamheid en manieren om het gesprek over de dood aan te gaan met mensen die mij dierbaar zijn. Daarom ging ik zelf op zoek naar de antwoorden van de ‘hoe-vraag’.

Hoe kan ik op mijn manier zin geven aan mijn leven met het gemis in mijn rugzak? En hoe zorg ik er dan voor dat wij weer kunnen gaan genieten van het leven in plaats van voelen dat we ons focussen op het gemis? Hoe kan dat zonder dat wij net doen alsof deze gebeurtenis nooit heeft plaatsgevonden? Door mezelf deze vragen te stellen, kwam ik in beweging. En mijn gezin ook.

Ik kwam in Zutphen terecht bij Havital. Fantastisch! In les 4 van de Basistraining Communicatie wist ik het: hier zit ik goed. Hier merkte ik dat mijn keuze voor het leven helemaal niet zo gek is. Dat je altijd kunt kiezen om terug te komen op gemaakte keuzes en dat het prima is dat mijn omgeving daar anders over denkt.

Antwoorden vinden

Ik volgde alle opleidingen bij Havital. De antwoorden die ik daar vond, passen als een deksel op ieder potje. Het is mijn missie om juist die mensen te bereiken die ook moeten missen. Om de antwoorden op de ‘hoe-vraag’ door te geven.  

Over Wendy Marsman

Ik ben Wendy Marsman, niet gescheiden, veel méér dan moeder van ons overleden kind Lennart, moeder van 2 pubers, coach en trainer bij wendymarsman.nl. Op 10 februari geef ik voor het eerst mijn missie door met de workshop ‘Rouw, je hebt altijd een andere keuze’.

Onder rouw versta ik alles waar jij missen onder verstaat. Ontslag, het niet mogen ontvangen van een kindje, verminderde gezondheid, missen van een dierbare. Meer informatie over de training van 10 februari aanstaande bij Fort Bronsbergen in Zutphen vind je op mijn website.