Opnieuw beleefd door te schrijven
Toen mijn vader op 17 juli 2016 overleed was ik, kort samengevat, ontroostbaar. Het voelde zo onwerkelijk en zo oneerlijk dat de wereld maar doordraaide zonder hem. Er kwamen momenten dat het besef keihard binnenkwam en ik me realiseerde: ‘papa komt echt niet meer terug...’
Mijn vader is 8 maanden ziek geweest. Hij had longkanker. In die maanden hebben we er met ons gezin alles aan gedaan om het mijn vader zo aangenaam mogelijk te maken. Om de laatste tijd samen met hem memorabel te maken.
Hoofd vol herinneringen
Na het overlijden van mijn vader, kon ik geen kant op met mezelf. Mijn hoofd zat vol herinneringen, vooral aan de 8 maanden voorafgaand aan zijn dood. Noem een datum en ik kan tot in detail terughalen wat er die dag gebeurd, gezegd en gedaan is. Inclusief de daarbij horende gedachten en gevoelens. Heel heftig en intens.
Ik wilde deze herinneringen niet kwijtraken. Ondanks dat het een heftige en slopende periode was, ben ik dankbaar voor alle momenten die we samen nog hebben meegemaakt. Ik werd bang, bang dat ik die momenten zou vergeten en dat al die kostbare, laatste herinneringen zouden vervagen.
Dagboekvorm
Daarom schreef ik alles wat in mijn hoofd zat op. Ik ben gaan schrijven in dagboekvorm en startte bij het begin; het moment waarop we hoorden dat papa longkanker had. Als ik begon met typen, kon ik niet meer stoppen en legde zoveel mogelijk details vast. Dat was intens, keer op keer beleefde ik alles opnieuw. De beelden speelden zich als een film af op mijn netvlies. Ik hoorde zijn stem. Ik voelde de angst en het verdriet. Vaak had ik niet eens door dat mijn gezicht nat was van de tranen. Ook mooie herinneringen passeerden de revue en lieten me glimlachen.
Zo nu en dan waren de herinneringen te pijnlijk en moest ik al huilen voordat ik in de buurt van het toetsenbord was. Hoe moeilijk en verdrietig het schrijfproces ook was, en geloof me, sommige dagen kon ik écht geen woord op papier krijgen, toch heeft het me ook heel veel gebracht. Ik ging zo op in mijn verhaal dat ik het gevoel had dat papa bij me was.
Kletsen op het bed
Soms was ik in herinnering in het ziekenhuis en zat ik met hem te kletsen op het bed. Of was ik terug in de woonkamer en keken we samen tv. Heel fijn om hem dichtbij te voelen maar ook dubbel. Elke keer als ik stopte om bijvoorbeeld een kop thee te pakken schrok ik, keek verward om me heen en dacht verbaasd “Huh?! Papa, waar ben je nou? Je was net nog hier toch?” Dan kwam weer dat keiharde besef van ‘nooit meer..’
Schrijven over de eerste maanden ging nog wel. Hij werd in november 2015 ziek maar voelde zich nog niet ziek. We hadden toen regelmatig ‘last’ van valse hoop. Vanaf maart werd het schrijfproces zwaarder. Geconfronteerd worden met het steeds zieker worden, uitslagen die negatief zijn en het naderende einde. Het deed pijn maar ik bleef schrijven, want ik had een doel. Het zou niet alleen een verslag voor mezelf worden, nee, ik wilde er een boek van maken. Een beroemd iemand die overlijdt krijgt soms een standbeeld, dit boek is zijn standbeeld, mijn ode aan mijn vader.
Bijna niet lezen
De laatste dagen voor zijn overlijden, het afscheid, de palliatieve sedatie en het moment dat hij zijn laatste adem blies, kon ik door de tranen heen bijna niet lezen wat ik had getypt. Het einde voelde raar, het verhaal was af terwijl ik niet wilde dat het af was.
In mijn boek geef ik me werkelijk helemaal bloot. Ik wil dat mensen door het boek te lezen bijna kunnen voelen hoe het was. Dat mensen een idee hebben wat een ziekte als kanker met degene die ziek is én zijn of haar dierbaren doet. Maar ook hoop ik mensen steun, kracht en herkenning te bieden, op wat voor manier dan ook. Maar bovenal is dit mijn eerbetoon aan mijn vader, mijn held, mijn leeuw! Ik hoop dat hij dit op wat voor manier dan ook meekrijgt en trots op me is.
Ilona Bloeme schreef het boek ‘Je leven was nog lang niet af’ over het ziekteproces en overlijden van haar vader. Met het verhaal van haar vader heeft Ilona in het Klantverslag van Yarden gestaan. Het boek is te koop voor € 18,99.
Herinneringsbijeenkomsten
Deze week en volgende week zijn er herinneringsbijeenkomsten door het hele land. Kom naar een bijeenkomst bij u in de buurt.
Dag Ilona wat een intens en persoonlijk verhaal is dit. Ik ga je boek ook zeker lezen. Ik hoop dat het goed met je gaat! Lieve groet!
Ook ik ben mijn vader te vroeg kwijtgeraakt door kanker. Jou boek heb ik met veel tranen gelezen, zo herkenbaar! Na 9 jaar komen er bij mij hierdoor ook weer veel herinneringen naar boven die ik met een lach en traan weer herbeleef. Lieve Ilona, bedankt!