‘Suïcide ligt gevoelig’

Ze is gekomen om vandaag – ongeveer een half jaar na zijn uitvaart – een herinneringsobject te maken. De vormgeving daarvan hangt af van de verhalen en herinneringen die ze wil delen. Ik heb haar gevraagd enkele ‘memorabilia’ mee te brengen. Enerzijds maken deze aandenkens het praten makkelijker en anderzijds kunnen we de voorwerpen zelf eventueel in het object te gebruiken.

Ze toont me knoopjes van zijn overhemd, een foto van haar gezin en een kaart die hij haar ooit stuurde.

Ik merk hoe ze zich steeds meer ontspant en uiteindelijk vertelt ze:

‘Weet je, mijn rouw is al lang geleden begonnen. Zijn depressies hebben een wig gedreven. Hij was al lang niet meer de man waar ik verliefd op geworden ben. Zijn ziekte was een belasting voor ons allemaal. Voor hemzelf, zeker… Maar ook voor ons, voor mij en voor onze kinderen. De opnames die elkaar opvolgden en nu…

Ik heb het eerder tegen niemand durven zeggen. Maar… als ik heel eerlijk ben voelt het ook wel als een opluchting dat dit gebeurd is…

Het klinkt misschien raar… Nu is het voorbij en tegelijk nog niet voorbij… Ik wou dat het voorbij was.’

Ze realiseert zich wat er was en wat er is. Ze weet dat ze verder wil met haar leven, met haar kinderen en haar werk. Ze gunt zichzelf en haar gezin weer een leven met meer licht en luchtigheid; het is al zwaar genoeg om overal in je eentje voor te staan. Ze gunt haar kinderen de herinneringen aan hun vader. Alleen… Die urn met zijn as neemt nu zo’n prominente plaats in. Hoe kan het anders?

Het object dat ze gaat maken onder mijn begeleiding wordt een schaal van keramiek. Om te komen tot enig resultaat is nog een heel proces. Na een pauze blijkt de wand van de schaal ingestort en eigenlijk wil ze er de brui aan geven. Ik vertel dat het om haar keuze gaat: stoppen en alles laten voor wat het is of… Van de nood een deugd maken en redden wat er te redden valt. Ze kiest voor het laatste. Gelukkig.

Na 2 keer bakken – ‘louteren’ kun je bijna zeggen – is daar het eindresultaat: een mooie schaal met een licht geruwde binnenkant en een glad geglazuurde buitenkant. In de schaal is plaats voor kleinoden, kostbare voorwerpen. Voor ieder een zilveren doosje met een beetje as. Plek genoeg ook voor tastbare en hele persoonlijke herinneringen. Alles wat er in zit mag gezien worden en het open karakter van de schaal geeft lucht en maakt de weg vrij voor wat komen gaat.

Ruimte voor nieuwe dingen.