Zag je het niet aankomen?

Gedag knuffelen

We ontbeten samen aan tafel en dronken met de tegelzetter een kopje koffie. Je vroeg aan Xavier of hij mee wilde om de hond uit te laten. Die wilde lekker blijven chillen. Ik had zin om met jou samen de hond uit te laten, maar besloot thuis te blijven. We knuffelden elkaar gedag en ik wierp je nog,  zoals altijd, een handkus toe.

Definitief afscheid

Hoe kon ik, met de beste wil van de wereld, nu bedenken dat het een uur later een definitief afscheid had betekend? Niets maar dan ook niets wees erop dat je er misschien  aan het eind van de straat wel een einde aan wilde maken.

Zien aankomen

Zag je het niet aankomen? Deze vraag kreeg ik het afgelopen jaar standaard op mijn verhaal. Zodra mensen vragen hoe Erwin is overleden, vertel ik open over de keuze die hij - bewust of onbewust - gemaakt heeft.

Nooit een issue

Waarom doe ik dat? Voor onze kinderen moet het nooit een issue worden. Ik praat er met hen open over. Zij moeten verder met hun leven zonder hun dierbare vader. Ook al hebben we een redelijk beeld van wat mogelijk zijn keus heeft bepaald, dan nog kun je niet in iemands hoofd kijken wat er speelt. Wat ik vooral wil meegeven is dat het graven naar een antwoord zinloos is. En dat wij samen als gezin het leven opnieuw mogen invullen op de manier die ons het beste past.

Percentage zelfdoding neemt toe

De afgelopen 3 jaar is het percentage zelfdoding met 10% toegenomen tot ruim 1.850 per jaar. Een hele grote groep nabestaanden blijft achter met vragen die onbeantwoord lijken te zijn. Dat bemoeilijkt het rouwproces omdat de acceptatie hiervan een andere benadering vraagt.

Chantal Frederiks verloor haar man op 13 december 2014. Het verwerken hiervan heeft haar nog bewuster gemaakt hoe belangrijk het is dit bespreekbaar te maken.  Ze is rouwcoach op de werkvloer. Op onze blog schrijft ze hoe het is om verder te gaan na zo'n verlies en hoe ze haar kinderen in dit proces begeleidt. Voor vragen en reacties kunt u haar bereiken via: chantal@coachingspraktijk.com.