Door de Amsterdamse grachten
Column uitvaartverzorger André van den Burg
Een aantal jaren geleden reed ik naar de ouders van Jan. Jan was op jonge leeftijd overleden. Bij binnenkomst sprak ik eerst een poos met ze over de ziekte waaraan Jan was overleden. Ze vertelden me dat het op het laatst ineens wel heel hard was gegaan. Hun verdriet was immens.Jan had nagedacht over zijn uitvaart en had een aantal wensen. Zijn ouders vertelden me hoe Jan zijn uitvaart voor zich had gezien en keken me vragend aan. Kon en mocht het allemaal wel? Ik stelde ze gerust en zei dat er heel veel mogelijk is mits het verantwoord is en voor de nabestaanden betaalbaar. Ze wisselden een korte blik met elkaar, glimlachten even en staken van wal.
Afscheid op zijn eigen manier
Jan wilde afscheid nemen van Amsterdam op zijn eigen manier. Een rondvaart door de Amsterdamse grachten met de kist achterop het dek. Aan boord al zijn vrienden en een begrafenis in vriendenkring op begraafplaats Zorgvlied, aan de Amstel.
Het klinkt misschien een beetje raar maar het was een fantastische dag. Wát een unieke uitvaart. Naast dat er heel wat moest worden georganiseerd, was ik blij dat ik het mocht verzorgen. Zoiets zou ik vast niet gauw, misschien wel nooit, meer meemaken.
Naar Amsterdam
Vanuit het woonhuis vertrokken we naar Amsterdam. De zwarte rouwauto voorop met een lange rouwstoet erachteraan. Allen voorzien van zwarte rouwlinten aan de antennes. Alleen dat al zorgde onderweg voor heel wat bekijks.
Op het moment dat we bij de begraafplaats aankwamen, legde net de rondvaartboot aan. Vrienden van Jan tilden de zwarte kist, bedekt met rode rozen, voorzichtig aan boord. De rondvaartboot gleed door de Amsterdamse grachten, langs alle plekjes waaraan Jan fijne herinneringen had. Zijn ouders en vrienden proostten op het leven van Jan.
Met veel muziek en sprekers aan boord nam Jan, echt op zijn eigen manier, afscheid van Amsterdam...
‘Waar oude bomen dromen, hoog boven 't verkeer
En over 't water gaat er een bootje, net als weleer’
Uit: ‘Langs de Amsterdamse grachten’ - Wim Sonneveld
