Stil verdriet
Ik kreeg het overlijden gemeld van een meneer die thuis was overleden. Na contact te hebben gehad met de dochter werd mij veel duidelijk, zowel haar vader en haar moeder waren doof. De dochter besloot haar vader thuis op te baren. Zo was hij nog dichtbij haar moeder en voor haar moeder was het natuurlijk een stuk makkelijker, gezien haar doofheid.
’s Avonds kwam ik aan bij het woonadres. Ik belde aan en de voordeur ging vanzelf open. In de woonkamer zag ik de rode waarschuwingslamp branden ten teken dat de deurbel was gegaan. Ik stelde me aan haar voor en gaf haar een hand, een beetje onwennig, wetende dat ze me niet kon horen. Een klein glimlachje brak door op haar zo intens verdrietige gezichtje. Gelukkig beheerst de dochter gebarentaal en zo zitten we gedrieën aan tafel om alles te ‘bespreken’.
Bij het weggaan vertelde de dochter aan mij dat ze zich veel zorgen om haar ouders maakt. Ze woont zelf niet in de buurt, gelukkig krijgen haar ouders veel hulp van buren en instanties. Ze vertelt me dat haar ouders alles samen deden en altijd voor elkaar zorgden. Met de nodige aanpassingen in hun woning lukte dit heel goed.
Wat mij zeer ontroerde was dat haar ouders sliepen met een grote knoop aan hun nachtkleding wat met elkaar was verbonden door elastiek. Wanneer de één wakker werd, werd ook de ander wakker zodat ze elkaar konden helpen. Ik vond dat zo bijzonder. Bijzonder lief.
Tot aan de dag van uitvaart ging ik dagelijks bij mevrouw langs. Ik kon uiteraard geen gesprek met haar voeren maar liet haar op die manier weten dat ik aan haar dacht en keek meteen even bij meneer.
Tijdens de afscheidsdienst was er een doventolk aanwezig. Aansluitend gingen we naar het graf. Een stoel stond klaar voor mevrouw, ze was teveel verzwakt door het verdriet en alle emoties. Na de uitvaart maakte ik me best wel zorgen om haar. ‘Hoe gaat dit verder’, dacht ik. ‘Misschien moet ze wel verhuizen omdat ze niet alleen kan wonen’.
Drie dagen later kreeg ik een telefoontje van de dochter. Haar moeder was ook overleden. De uitvaart van haar moeder werd op dezelfde manier uitgevoerd als die van haar vader en haar moeder werd meteen bijgezet in zijn graf.
Op de rouwkaart stond ‘Ze zijn weer bij elkaar’.
Meer columns van Rita Markslag
De columns van Rita Markslag en enkele collega’s zijn gebundeld in een boekje, 'Bijzondere verhalen over het afscheid'. Deze bundel kunt u gratis bestellen door een e-mail met uw adresgegevens te sturen naar bedrijfsbureaudrenthe@yarden.nl.
