Uit varen
Hij was dol op zijn boot. Of het nu zomer of winter was, zijn boot was zijn alles en elke vrije seconde besteedde hij er dan ook aan. Zomers voer hij er lange tochten mee, hij was werkelijk overal al geweest. Nu was dat voorbij, nooit meer varen. Of…
Met zijn echtgenote en zijn beide zoons besprak ik zijn uitvaart. Hij was al langere tijd ziek en met zijn gezin had hij zijn uitvaart al een klein beetje besproken. Ook de kist had hij zelf laten maken, een robuuste donkerblauwe uitvaartkist. Een kerkdienst met aansluitend de crematie, dat was de wens. Tijdens het condoleren zouden de beide zoons als enige hun vader begeleiden naar het crematorium. Daarna keerden ze terug naar het dorp om hun moeder verder bij te staan. Ze spraken over hoe fijn het zou zijn als hun vader nog één keer met zijn geliefde boot kon varen en keken me verwachtingsvol aan. Ik knikte instemmend. Dat zou inderdaad fantastisch zijn.
De kerkdienst was mooi met meerdere sprekers en veel lieve warme woorden. De zorgvuldig uitgekozen muziek en de vele bloemen maakten het een persoonlijk en waardig afscheid.
Na de dienst liepen alle genodigden mee om hem te begeleiden naar de haven. De frisse wind verspreidde de geur van het water en een klein zonnetje deed zijn uiterste best.
Bij een andere werf dan waar de boot normaal lag, werd de kist op zijn boot getild en zo voer hij voor de laatste keer. Een prachtig gezicht. Zijn trotse zoons met hun vader aan boord richting de haven.
De kade stond tjokvol belangstellenden. Mensen die huilden van verdriet maar ook van ontroering en bewondering. Ze zwaaiden. Zoals ze zomers ook naar hem hadden gezwaaid als ze hem voorbij zagen varen. Een indrukwekkend plaatje.
Zijn liefste hobby, zijn mooiste wens, zijn laatste reis.
Meer columns van Wim de Graaf
De columns van Wim de Graaf en enkele collega’s zijn gebundeld in een boekje, 'Bijzondere verhalen over het afscheid'. Deze bundel kunt u gratis bestellen door een e-mail met uw adresgegevens te sturen naar bedrijfsbureaudrenthe@yarden.nl.
