Gevlochten mandje

Ik ontmoet de ouders en praat met ze. Ze vertellen over de laatste uren van hun dochtertje en hoe fijn en bijzonder het was dat hun dochtertje nog gedoopt is in het ziekenhuis. Ook zijn er nog foto’s gemaakt van de laatste uren van haar leven, foto’s die deze herinnering voor altijd hebben vastgelegd.

We bekijken samen het uitvaartmandje dat ze voor hun dochtertje hebben uitgezocht, het is een mooi gevlochten mandje. De ouders laten me zien hoe ze, via een stichting dat kleertjes maakt voor premature baby’s, een mooi setje voor hun dochtertje hebben uitgezocht.

Dan komt de verpleegkundige binnen met hun dochtertje. Het is een heel klein, mooi meisje om te zien. Met alles erop en eraan. Samen verzorgen we haar en hoewel dat moeilijk is, is het tegelijkertijd ook heel liefdevol en mooi.

Ik begeleid de ouders naar hun auto en zwaai ze uit. Daarna stap ik in mijn eigen auto en rij achter ze aan. Ik laat ze bewust even alleen thuiskomen, natuurlijk hadden ze dit moment zo graag anders gezien. Tegelijkertijd heerst er innerlijke rust, omdat ze weten dat hun mooie dochtertje nu geen pijn meer heeft.

We drinken een kopje koffie waarna we samen in de woonkamer een plekje inrichten voor hun dochtertje. Ik geef de ouders nog wat tips en advies voordat ik naar huis toe ga. Het belangrijkste is dat ze nu bij haar ouders thuis is, zodat zij samen op hun eigen manier afscheid van haar kunnen nemen.  

Als ik in de auto stap, zet ik eerst de radio uit en rij in stilte naar huis. Wanneer ik binnenkom geef ik meteen mijn zoon een hele dikke knuffel en fluister in zijn oor dat kinderen, stuk voor stuk, allemaal kleine wondertjes zijn.

Lisanne Wijnbergen is uitvaartverzorger bij Yarden Uitvaartverzorging Deventer. Deze blog is als column eerder verschenen in de Deventer Post.